1. การจัดการศึกษา
        เราเพิ่งมีการศึกษาการประเมินค่าทรัพย์สินในสถาบันการศึกษาเมื่อไม่นานมานี้ ที่สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล อุเทนถวายมีสอนเพียงระดับ ปวส. ที่ธรรมศาสตร์ มีสอนระดับประกาศนียบัตรบัณฑิต สำหรับระดับปริญญาตรี-โท ทั้งธรรมศาสตร์ อัสสัมชัญที่กำลัง (จะ)เปิดนั้นไม่ได้สอนประเมินแต่สอนอสังหาริมทรัพย์ทั่วไป
        ในต่างประเทศการสอนประเมินค่าทรัพย์สินในมหาวิทยาลัยไม่ได้แพร่หลายและมีเมื่อ 50 กว่าปีมานี้เอง และแม้ในปัจจุบันการสอนส่วนใหญ่ล้วนจัดในระดับประกาศนียบัตรโดยสถาบันนักวิชาชีพไม่ใช่มหาวิทยาลัย การเดินแนวทางการผลิตบัณฑิตในมหาวิทยาลัยอาจต้องทบทวน
        การเรียนการสอนการประเมินค่าทรัพย์สินที่ดีที่สุดคือการศึกษาต่อเนื่องชั่วชีวิต (continuing education program - CEP) โดยกำหนดให้นักประเมินต้องผ่านการอบรมและทดสอบเพื่อเพิ่มพูนความรู้ทุกปีตามจำนวนชั่งโมงที่แน่นอน โดยการนี้นักประเมินควรถูกแบ่งเป็นระดับดังนี้:

2. มาตรฐานวิชาชีพและจรรยาบรรณ
   สาระสำคัญของจรรยาบรรณประกอบด้วย

•	การดำเนินงานเชิงวิชาชีพ (ความเป็นอิสระ ความรอบรู้ การพัฒนาความรู้ และการใช้วิจารณญาณ)
•	จรรยาบรรณ (การแบ่งปันความรู้ การรักษาความลับลูกค้า การไม่ทำผิดกฎ กติกา มรรยาท กฎหมายและระเบียบสังคม)
•	กฎการดำเนินวิชาชีพ (การพิทักษ์ประโยชน์ของสังคมเป็นอันดับหนึ่ง ของวิชาชีพเป็นอันดับสองและของลูกค้าเป็นอันดับสาม

      สาระสำคัญแห่งมาตรฐานวิชาชีพได้แก่

•	การรู้ซึ้งและปรับใช้ความรู้การประเมินค่าทรัพย์สิน
•	การดำเนินการประเมินค่าทรัพย์สินตามกระบวนการที่ครบถ้วน ถูกต้อง

•	การแสดงวิธีการประเมินค่าทรัพย์สินที่เข้าใจได้
•	การจัดทำรายงานที่ชัดเจนถึงวัตถุประสงค์ ประเภทรายงานและนำความรู้ กระบวนการและวิธีการมาแสดงอย่างชัดเจน ถูกต้อง
ในการสร้างและจัดทำมาตรฐาน ควรจะจัดแบ่งนักประเมินตามระดับที่แสดงไว้ในการจัดการศึกษาตามข้อ 1 และมีการควบคุมการปฏิบัติงานอย่างเข้มงวด ใกล้ชิดและจริงจังโดยองค์กรควบคุมวิชาชีพ         สิ่งที่ควรเน้นให้เห็นความสำคัญก็คือ นักประเมินในฐานะปัจเจกบุคคล ที่ไม่ใช่เน้นที่ตัวบริษัทประเมินหรือหน่วยงานของนักประเมิน มุ่งพัฒนานักประเมินรายบุคคลและทำให้เขาเป็นอิสระในความเห็นทางวิชาชีพที่เป็นกลางในองค์กรเพื่อป้องกันการครอบงำ

        นอกจากนี้ควรมีการกำหนดให้มีการประเมินค่าทรัพย์สินอย่างถูกต้องทุกครั้งที่มีการจดทะเบียนสิทธิและนิติกรรม ซึ่งอาจเริ่มจากทรัพย์สินที่มีมูลค่า 1 ล้านบาทขึ้นไปก่อน เพื่อให้มีจำนวนไม่มากเกินไปนัก การนี้จะทำให้มีฐานข้อมูลที่ถูกต้อง ต่อเนื่อง โดยค่าใช้จ่ายมาจากรัฐบาล ด้วยรัฐบาลจะได้ภาษีมากขึ้นนั่นเอง

สิ่งจำเป็นเร่งด่วน

	1. การรวมนักประเมินจากทุกฝ่ายเข้าด้วยกัน      ทั้งภาครัฐบาล ภาคสถาบันการเงินและภาคบริษัทประเมินเพื่อร่วมพัฒนาวิชาชีพ โดย
	•	กำหนดมาตรฐานและจรรยาบรรณวิชาชีพที่ละเอียด ชัดเจนให้เป็นที่ยอมรับและใช้กันทั้งวงการ
	•	จัดตั้งคณะอนุกรรมการเพื่อแก้ข้อขัดแย้งทางธุรกิจของบริษัทประเมิน
	•	จัดตั้งคณะอนุกรรมการรับเรื่องราวร้องทุกข์ สำหรับกรณีการประเมินที่ไม่ถูกต้อง เป็นต้น
	2. การกำหนดค่าจ้างและบริการ         ค่าจ้างในบางกรณีมีความแตกต่างกันอย่างมาก การเลือกใช้บริการก็อาจขึ้นกับความพึงพอใจเฉพาะ จนอาจเกิดกรณีการฉ้อฉลได้ ข้อควรดำเนินการได้แก่
	•	กรณี NPL ที่สถาบันการเงินต้องเสียงบประมาณมากเพื่อการนี้ ควรมีการกำหนดค่าจ้างที่แน่ชัดและเป็นธรรมแก่ทุกฝ่าย เช่น 0.01% ของมูลค่าที่ประเมินได้
	•	กรณีกองทุนรวมอสังหาริมทรัพย์ ควรกำหนดค่าจ้างประเมิน 0.05% ของมูลค่า 80% ของค่าจ้างนี้แบ่งให้บริษัทประเมิน 2 แห่งเท่ากัน อีก 20% แบ่งให้คณะกรรมการตรวจสอบซึ่งได้แก่ผู้ทรงคุณวุฒิที่ได้รับแต่งตั้งเป็นครั้ง ๆ ไปในแต่ละงาน
	•	การว่าจ้าง ควรให้เกิดความเป็นธรรม กรณีที่มีการประกาศรายชื่อบริษัทที่ได้รับการรับรองแล้ว จะมีศักดิ์และสิทธิเท่าเทียมกัน จะให้มีการเลือกที่รักมักที่ชังไม่ได้ การเลือกอาจใช้วิธีจับฉลากยกเว้นเมื่อบริษัทใดไม่ประสงค์/ไม่พร้อมจะรับงานก็สามารถผ่านไปรายอื่น ๆ ได้
	•	ถ้าส่งงานล่าช้าอาจมีการปรับ ความผิดพลาดจากการประเมินอาจคิดเป็น 5-10 เท่าตัวของค่าจ้างที่จ่ายไป และจะไม่ได้รับงานตามระยะเวลาที่กำหนด และในกรณีฉ้อฉล ควรมีการลงโทษสถานหนัก
	3. Keymen ต้องร่วมใจกัน         การพัฒนาวิชาชีพให้ได้มาตรฐานในระยะยาว อาจต้องใช้เวลานาน โดยเฉพาะการบ่มเพาะนักประเมินใหม่ๆ แต่การแก้ไขขั้นรากฐาน เราเริ่มได้แต่วันนี้ บุคคลสำคัญในสมาคมผู้ประเมินค่าทรัพย์สินแห่งประเทศไทย สมาคมนักประเมินราคาอิสระ ในสถาบันการเงินชั้นนำทั้งหลาย ตลอดจนผู้ทรงคุณวุฒิสำคัญในวงการประเมิน ซึ่งมีอยู่ไม่มากนัก เมื่อมาร่วมใจกันแก้ไขปัญหาและวางรากฐานการพัฒนาวิชาชีพร่วมกัน ความสำเร็จย่อมบรรลุไปกว่าครึ่งแล้ว         ความสำเร็จสำคัญที่การเริ่มต้น